Kiedy sztuka staje się biznesem, a biznes sztuką...
Po Sztuce przychodzi czas na sztukę biznesową. (…) Chciałem być Biznesmenem Sztuki, tudzież Artystą Biznesu. Bycie dobrym biznesmenem to najbardziej fascynujący rodzaj sztuki. (Andy Warhol; cyt. za: Warhol, praca zbiorowa, Warszawa 2005)
Wybór pierwszej głównej dramatis persona, której epizod będzie otwierać akt I Sztuki ARTu, obciążony jest pewnym ryzykiem. Ktoś zapewne powie: zbyt oczywisty, opatrzony, artystyczne cliche… Być może tak. Biorąc jednak pod uwagę, że przestrzeń, w jakiej kształtować będzie się tożsamość SztukiARTu stanowi środowisko kultury remiksu, to artvertising oraz shockvertising jako jej przykłady są wyborem uzasadnionym. Świetnie wpiszą się w rolę punktów zawiązujących fabułę dramatyczną scenariusza 2.0.
W skrócie: artvertising oraz shockvertising to takie typy reklam, które wykorzystując elementy stylizacji artystycznej w kreacji, mają w szczególny sposób przykuć uwagę odbiorcy. Ich zadaniem jest nie tylko oryginalna prezentacja marki, czy też pojedynczego produktu, ale także zainteresowanie określonym tematem, np. zaangażowanym społecznie. Dodatkowo, jeśli taka reklama wykorzystuje fragment dziedzictwa kulturowego, np. reprodukcję znanego dzieła sztuki, ma również charakter edukacyjny. Poprzez taki zabieg, dostęp do sztuki staje się jeszcze bardziej otwarty i łatwiejszy dla przeciętnego odbiorcy, który nie odwiedza regularnie galerii sztuki, czy też tradycyjnych muzeów. Współcześnie jako przykłady tego typu reklam, wymienia się „dzieła” Oliviera Toscaniego – włoskiego fotografa niegdyś pracującego dla marki Benetton, oraz stylizowane na artystyczne fotografie – przykłady sztuki współczesnej - wydawane co roku kalendarze marek Lavazza i Pirelli.
Tak naprawdę jednak, wydaje się, że pionierem w zakresie artvertisingu był Andy Warhol oraz jemu współcześni artyści. To on jednak jest najbardziej znany. W „artystyczny” sposób przerabiał wizerunki celebrytów, a także produkty kultury masowej (np. puszki zupy Cambell, czy też Coca-Coli). Ponadto, w jego twórczości pojawiają się także prace zaangażowane społecznie, czyli po części wpisujące się w nurt shockvertisingu. Wspomnieć należy choćby jego tzw. obrazy katastroficzne, czyli plakaty powstałe dla gazet, np. „5 ofiar na żółto”, czy też „129 ofiar (katastrofa lotnicza)”.
Twórcom art- i shockvertisingu nie zależy tylko, by być częścią komercyjnego mainstreamu. Wykorzystując elementy rozrywki i kultury masowej, stawiają często niewygodne pytania dotyczące takich problemów współczesnej kultury jak trywializacja, banalność, utrata wiary w Boga, sztukę i życie (cyt. za: Warhol, praca zbiorowa, Warszawa 2005).
Po Sztuce przychodzi czas na sztukę biznesową. (…) Chciałem być Biznesmenem Sztuki, tudzież Artystą Biznesu. Bycie dobrym biznesmenem to najbardziej fascynujący rodzaj sztuki. (Andy Warhol; cyt. za: Warhol, praca zbiorowa, Warszawa 2005)
Wybór pierwszej głównej dramatis persona, której epizod będzie otwierać akt I Sztuki ARTu, obciążony jest pewnym ryzykiem. Ktoś zapewne powie: zbyt oczywisty, opatrzony, artystyczne cliche… Być może tak. Biorąc jednak pod uwagę, że przestrzeń, w jakiej kształtować będzie się tożsamość SztukiARTu stanowi środowisko kultury remiksu, to artvertising oraz shockvertising jako jej przykłady są wyborem uzasadnionym. Świetnie wpiszą się w rolę punktów zawiązujących fabułę dramatyczną scenariusza 2.0.
W skrócie: artvertising oraz shockvertising to takie typy reklam, które wykorzystując elementy stylizacji artystycznej w kreacji, mają w szczególny sposób przykuć uwagę odbiorcy. Ich zadaniem jest nie tylko oryginalna prezentacja marki, czy też pojedynczego produktu, ale także zainteresowanie określonym tematem, np. zaangażowanym społecznie. Dodatkowo, jeśli taka reklama wykorzystuje fragment dziedzictwa kulturowego, np. reprodukcję znanego dzieła sztuki, ma również charakter edukacyjny. Poprzez taki zabieg, dostęp do sztuki staje się jeszcze bardziej otwarty i łatwiejszy dla przeciętnego odbiorcy, który nie odwiedza regularnie galerii sztuki, czy też tradycyjnych muzeów. Współcześnie jako przykłady tego typu reklam, wymienia się „dzieła” Oliviera Toscaniego – włoskiego fotografa niegdyś pracującego dla marki Benetton, oraz stylizowane na artystyczne fotografie – przykłady sztuki współczesnej - wydawane co roku kalendarze marek Lavazza i Pirelli.
Tak naprawdę jednak, wydaje się, że pionierem w zakresie artvertisingu był Andy Warhol oraz jemu współcześni artyści. To on jednak jest najbardziej znany. W „artystyczny” sposób przerabiał wizerunki celebrytów, a także produkty kultury masowej (np. puszki zupy Cambell, czy też Coca-Coli). Ponadto, w jego twórczości pojawiają się także prace zaangażowane społecznie, czyli po części wpisujące się w nurt shockvertisingu. Wspomnieć należy choćby jego tzw. obrazy katastroficzne, czyli plakaty powstałe dla gazet, np. „5 ofiar na żółto”, czy też „129 ofiar (katastrofa lotnicza)”.
Twórcom art- i shockvertisingu nie zależy tylko, by być częścią komercyjnego mainstreamu. Wykorzystując elementy rozrywki i kultury masowej, stawiają często niewygodne pytania dotyczące takich problemów współczesnej kultury jak trywializacja, banalność, utrata wiary w Boga, sztukę i życie (cyt. za: Warhol, praca zbiorowa, Warszawa 2005).
Źródło: http://womanopole.blogspot.com/2010/10/lavazza-calendar-2011.html
Źródło: http://womanopole.blogspot.com/2010/11/pirelli-calendar-2011.html
Źródło: Warhol, praca zbiorowa, Warszawa 2005
Źródło: Warhol, praca zbiorowa, Warszawa 2005
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz